Rozwój psychologiczny dziecka jest niełatwym procesem, odbywającym się najczęściej w wyniku pokonywania różnorodnych kryzysów, wynikających zwykle z konieczności radzenia sobie z nowymi zadaniami rozwojowymi (np. pójście do przedszkola, pojawianie się rodzeństwa, zmiana szkoły). Choć proces ten cechuje się w sporym zakresie pewnymi uniwersalnymi prawidłowościami, opisanymi poprzez normy rozwojowe, to jednak w dużym stopniu ma charakter indywidualny i jako taki charakteryzuje się zmienną dynamiką i osobniczo zróżnicowanym przebiegiem. Ta nieprzewidywalność często budzi wiele wątpliwości i pytań rodziców, którzy zastanawiają się, czy z ich dzieckiem wszystko jest ok? Wydaje się, że Im młodsze dziecko tym odstępstwa od norm rozwojowych budzą więcej rodzicielskiego niepokoju. W takich momentach rodzice szukają wsparcia u psychologa dziecięcego lub psychoterapeuty dziecięcego.

A w jakich innych sytuacjach warto, aby rodzice korzystali z pomocy psychologa dziecięcego?

Najczęściej do gabinetów psychologicznych zgłaszają się rodzice w sprawie dzieci, sprawiających tzw.,, problemy wychowawcze” (np. tych agresywnych, mających problemy z koncentracją uwagi itd.). Niepokój powinny jednak także wzbudzić tzw ,,dzieci idealne”, czyli takie, które wzorowo i bez zarzutów wypełniają wszystkie zadania i wywiązują się z obowiązków, szczególnie wówczas, gdy ich obiektywna rzeczywistość obfituje w trudności (np. rodzice się rozwodzą). Często taki styl bycia, podobnie jak wzmożona agresywność, może być reakcją obronną na przeżywane trudności psychologiczne.

Do psychologa dziecięcego warto zgłosić się również wówczas, gdy rodzice zaniepokojeni są tym, jak ich dziecko funkcjonuje np. w grupie rówieśniczej. Taka sytuacja występuje na przykład wtedy, gdy dziecko jest nieśmiałe, lękliwe i przez to nie potrafi nawiązywać relacji z kolegami.

Bardzo częstym powodem wizyty w gabinecie psychologicznym są sytuacje, w których dziecko ma problemy i kłopoty zdrowotne, nie mające uzasadnienia medycznego (np. silne alergie, nawracające bóle brzucha i głowy, moczenie nocne, problemy z wydalaniem). Wówczas prawdopodobne wydaje się być założenie, że przyczyną tych dolegliwości mogą być czynniki psychologiczne i przeżywane przez dziecko napięcia.

Rodzice mogą zgłaszać się do psychologa także w sytuacji, kiedy doświadczają dużej bezradności w kwestiach natury wychowawczej. Wówczas przedmiotem pracy psychologicznej będzie pomoc rodzicom w bardziej adekwatnym stawianiu dziecku granic i wymagań wychowawczych.

Warto z psychologiem skonsultować NAGŁE i intensywne zmiany, które zachodzą w sposobie bycia /zachowaniu dziecka. np. dziecko które było duszą towarzystwa nagle staje się zalęknione i wycofane. Takie zmiany mogą także świadczyć o przeżywaniu przez dziecko trudności psychologicznych.

Warto również porozmawiać z psychologiem dziecięcym wówczas, gdy dziecko przejawia tiki (szczególnie gdy się nasilają), ma lęki oraz fobie, a także jeśli np. musi przymusowo wykonywać pewne czynności (np. często myje ręce, obsesyjnie sprząta). Jest to ważne szczególnie wtedy kiedy objawy te uniemożliwiają dziecku czy młodemu człowiekowi normalne funkcjonowanie.

Osobną kategorią powodów, dla których warto sięgnąć po pomoc psychologa czy psychoterapeuty jest sytuacja, w której dziecko narażone zostało na trudne doświadczenia, często przewyższające jego psychologiczne możliwości radzenia sobie, noszące często znamiona doświadczeń traumatycznych np. udział w wypadku, nadużycie seksualne. Warto porozmawiać z psychologiem również wówczas gdy dziecko musi radzić sobie ze stratą, będącą efektem np. śmierci bliskiej osoby.

Pilnej konsultacji psychologicznej ( a często nawet psychiatrycznej) wymagają również przypadki, w których dziecko /młoda osoba dokonuje samookaleczeń lub zgłasza myśli/zamiary samobójcze. Spotkanie z psychologiem konieczne jest również w sytuacji, gdy dziecko ma kłopoty z jedzeniem (nadmiernie objada się lub nie ma apetytu bądź też nadmiernie się odchudza).

Podsumowując: Wydaje się, że konsultacje psychologiczne u psychologa dziecięcego będą pomocne zawsze wtedy kiedy rodzic niepokoi się tym, co dzieje się z dzieckiem i chciałby to ZROZUMIEĆ.