Psychoterapia psychoanalityczna dzieci jest rodzajem długoterminowej pracy psychologicznej, której celem jest, tak samo jak w psychoterapii dorosłych, zrozumienie źródeł objawów i trudności psychologicznych dziecka. Ważnym celem w terapii dzieci może być również pomoc im w realizacji zadań rozwojowych. Podstawowym warunkiem pracy psychoterapeutycznej z dzieckiem jest nawiązanie kontaktu, który staje się podstawą stworzenia więzi terapeutycznej. Terapeuta ma za zadanie próbować rozumieć to, co komunikuje mu dziecko zarówno w sposób świadomy, bezpośredni (rozmowa) jak i w sposób symboliczny, dający dostęp do świata przeżyć wewnętrznych, często nieświadomych (np. poprzez zabawę czy wytwory własne dziecka). Terapeuta poprzez dawane dziecku interpretacje, może poszerzać możliwości dziecka do rozumienia swoich uczuć i zachowań.

Proces psychoterapii dziecka odbywa się głównie poprzez SPONTANICZNĄ ZABAWĘ, która sama w sobie ma charakter leczący. Zabawa pełni zarówno funkcję komunikacyjną, za pośrednictwem której dziecko w sposób symboliczny pokazuje swój świat przeżyć wewnętrznych i konfliktów, jak i stanowi przestrzeń, w której dziecko może odreagować różne napięcia i trudności. Aby zabawa miała charakter terapeutyczny musi być spontaniczna i niedyrektywna, co oznacza że powinna pochodzić od dziecka a nie od terapeuty (w podejściu analitycznym terapeuta podążą za dzieckiem, a nie odwrotnie).

Bardzo ważne w procesie psychoterapii dziecka są regularne spotkania z jego rodzicami/opiekunami (co 6, 8 tygodni). Umożliwia to wzajemną (rodziców i terapeuty) poprawę rozumienia sytuacji dziecka, zarówno w wymiarze zewnętrznym (rodzice dostarczają informacje o tym, co aktualnie dzieje się w życiu dziecka) jak i wewnętrznym (rozumienie przeżyć dziecka przez terapeutę i rodziców).

Niezwykle istotne w terapii dzieci (tak samo jak i w terapii osób dorosłych) są ramy terapii, czyli tzw. setting (stałe miejsce spotkań, czyli gabinet, stała godzina, i stała długość spotkania, zwykle 50 min). Stałość tych elementów jest bardzo istotna z punktu widzenia poczucia bezpieczeństwa dziecka i możliwości rozwijania się bezpiecznej relacji terapeutycznej. Wszelkie zakłócenia w obrębie settingu (np. opuszczanie spotkań) mogą mieć charakter zaburzający relację dziecko-terapeuta. Z tego punktu widzenia istotne jest również, aby kończenie terapii było procesem, a nie miało charakter nagłego przerwania kontaktu, co może spowodować duże poczucie straty i być wtórnie traumatyzujące.